Benim Hala Umudum Var

Hafta sonu içimi ilhamla dolduran muazzam bir yaşam öyküsü dinledim. Hala da etkisinden çıkabilmiş değilim.

Evde birkaç küçük elektrik işi vardı, bir usta çağırdım. Daha önce tanışmamıştık, telefonunu komşumdan aldım. Onların ofise gelip gidiyormuş. 16.00 gibi gelebilirim, dedi. Tamam, dedim.

Saat 15.55 kapı çaldı. Şaşırarak açtım kapıyı, zira söz verdiği saatte gelen bir usta ile ilk defa karşılaşıyordum.

"Valla helal olsun usta, dediği saatte gelen bir seni gördüm şimdiye kadar" dedim hayretle.

"Zaman kıymetli be ablam. Şimdi sen evde beni bekliyorsun. Vaktinde gelmeyip senin zamanını çalarsam, kul hakkı değil mi bu?"

Şaşkınlığım büyüdü. Ne diyeceğimi bilemedim, sadece gülümsedim.

Eve girdiğinde gözü salondaki kütüphaneye kilitlendi:

“Ne güzel kütüphane yapmışsınız abla, benim evdeki yadigar kütüphane kitaplarımızı taşımıyor, bel veriyor.”

Kitap okuyor?!?! Hayranlıkla baktım ona. "Sağol usta. Çok mu kitap var?"

“Bu kadar değil abla, kitap dediğin bugün olmuş 30-40 TL. Sahaflara gideriz arada bir hanımla. Ordan buradan topladıklarımız işte. Ama var bayağı. Sen bu eskimiş üste başa bakma abla. Biz okumayı çok severiz. Nereden başlayayım tamire?"

Tamir işi aklımdan çıkıvermişti. Salondaki avizeyi gösterdim. O işini yaparken onu tanımak, sohbet etmek istedim:

"Eşin de okumayı seviyor demek. Usta giderken buradaki kitaplardan istediklerini alabilirsin veya hanımın hoşuna gidecek bir şeyler görürsün belki.." dedim.

"Sağol ablacım, benim hanım bu ara okul kitaplarından başını kaldıramıyor. Sonra inşallah." diye yanıtladı beni.

"Okul mu? Okula mı gidiyor?" diye sordum merakla.

"Ben ilkokulu zor bitirdim abla ama karımı okuttum. Evlendiğimizde ilkokul mezunuydu. Çoluk çocuk derken yıllar geçiverdi. Çocuklar biraz ele gelince, hanıma dedim sen okuyacaksın, ben para getireceğim. Çocuklara örnek olmak lazım, bizim gibi olmasınlar.."

Ayrıca Bakınız; Carl Jung'dan 4 Sarsıcı Yaşam Dersi

Gözlerim dolu dolu dinlemeye devam ettim.

"Hanım 32 yaşında ilköğretimi tamamladı. Sonra dışarıdan lise bitirdi. Yetmez dedim, dershaneye gönderdim. Eli çizime hep yatkındı, iç mimarlık kazandı. Geçen sene mezun oldu abla! Şimdi master da yapıyor, onu ben demedim ama. Bence üniversite mezunu olsa yeterdi de hocaları ısrar etmiş, "okulda kal" demişler. Onun için master lazımmış."

Sonra bir kahkaha patlattı. "Anlayacağın Profesör çıkacak benim hanım, beni boşamazsa iyi" diye gülerek konuşmaya devam etti.

Karısı 45 yaşındaymış şimdi. 3 çocuk annesi. Gece gündüz çalışıyormuş. Yardımcı doçent olacak inşallah bir kaç yıla..

İçim umutla doldu, utanmasam boynuna sarılacaktım. Tüm kitaplarımı vermek istedim. İşini bitirdiğinde ısrar ettim. "İstediğin kitabı al usta dedim. Çekinerek bir şiir kitabı sıkıştırdı ceketinin cebine.

Hep diyoruz ya; hiç bir şey için geç değil. Yaş sadece 2 haneli bir sayı. Ve hayat her gün yeniden başlıyor.

Bize yürekli olmak, çok çalışmak ve tutkumuzun peşinden koşmak yeter!

İyi ki geldin ustam hayatıma! İyi ki umut veren insanlar var!

Güzel günler bizi bekler..

Sevgiler,

Pınar